■ هشداری دیگر به شهر بدون مقاومت! بخش شهرسازی

غبار غلیظ، تاریکی چند دقیقه ای و سپس باد بسیار شدید در حد 120 کیلومتر در ساعت ...

شهروندان تهرانی تا کنون کمتر با چنین صحنه ای وحشتناک مواجه بوده اند و تهران به دلیل شرایط جغرافیایی سابقه توفان چندانی ندارد.

اما همین شهر ، روی گسل هایی خوابیده است که دهه هاست آن گونه که باید و شاید فعال نشده اند و هر آن احتمال فعال شدن یکی از سه گسل اصلی تهران می رود و با شرایطی که امروز از طوفان سهمگین در تهران مشاهده شد، باید بدون اغراق هشدار داد که در صورت وقوع حادثه ای مثل زلزله ای با قدرت بیش از 6 ریشتر در مقیاس امواج درونی زمین، تهران با فاجعه ای بس عظیم و مهیب مواجه خواهد بود که شاید تبدیل به تراژدی تاریخ شود.

از آنجا که یکی از مهمترین بخشهای مدیریت بحران، اقدامات قبل از بحران می باشد، درباره حادثه اخیر چند ابهام وجود دارد از جمله آنکه : آیا سازمان هواشناسی این طوفان را با این سرعت و حدت پیش بینی کرده بود و اگر پیش بینی شده بود چرا به شهروندان درباره تردد در شهر در روز 12 خرداد هشداری داده نشد؟

طوفانی که با سرعت 120 کیلومتر در ساعت تهران را درنوردید، حادثه ای بی سابقه یا دستکم کم سابقه است و با توجه به نا ایمن بودن بسیاری از فضاهای شهری در تهران و نبود فرهنگ مقابله با بلایای طبیعی این چنینی به دلیل کم سابقه بودن، سازمان هواشناسی می بایست هشدارهای جدی تری به شهروندان تهرانی می داد، که اگر چنین می شد شاید تعداد کشته ها و زخمی ها این حادثه کمتر از این می بود. یادمان نرود در توفان نسبتا شدید دو هفته پیش نیز دو شهروند تهرانی در اثر برخورد مصالح ساختمانی به سرشان جان باختند.

تهران به هیچ وجه شهر ایمنی نیست و در برابر بلایای طبیعی بسیار آسیب پذیراست. تهران تلی از سیمان و آهن ساخته شده بر پایه ای لرزان و غیرایمن است و وقوع حوادث طبیعی چون حادثه طوفان روز 12 خرداد در آن، زنگ هشداری است که هر چه زودتر باید مقاومت شهر تهران را تقویت کرد.

تهران موقعیت یک بیمار اورژانسی را دارد که باید هر چه سریع تر به بخش مراقبت های ویژه منتقل شود و مشکلات و ضعف های سیستم ایمنی شهری آن مورد بازنگری و بازسازی قرار گیرد تا این گونه در برابر یک حادثه طبیعی عاجز نباشد.

به منظور انجام یک اقدام عملیاتی، اواخر سال گذشته در سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران، کمیته ای با عنوان «مدیریت بحران و پدافند غیرعامل» تشکیل شد که پیش تر ضرورت وجود این کمیته در نشریه شماره 2 این سازمان توسط اینجانب تشریح شده بود.

امید است مسئولین مربوطه با مساعی بیشتر درجهت پویایی کمیته مذکور اقدام و هرچه سریعتر به منظور بهبود وضع وخیم و بحرانی شهر و بلکه استان تهران از این بستر ایجاد شده استفاده لازم معمول و بصورت جدی چاره اندیشی نمایند.